Size bugün kısa bir hikaye anlatacağım. Adı yaralı yüz. Bu yaralı yüz, Al Pacino’nun Scarface’i değil. Bu “yaralı yüz” adlı hikaye, bana bir sporu ilk sevdiren adamla ilgili. Bana F1’i sevdiren adamla.

Elbette onu başkaları da takip etti. Başkalarını da çok büyük heyecanla takip ettim. Senna vardı, Schumacher vardı. Prost vardı… Onlar da çok iyi pilotlardı. Fakat yaralı yüzün özelliği, bana bu sporu sevdirmesiydi.


Lauda, küçücük bir köy işte…

Aslında hikaye şöyle başladı. 9 yaşında, Almanya’da “Lauda” diye, avuç içi büyüklüğünde bir kasabada yaşayan bir çocukken, tekerlekler üzerindeki dünyaya tutuldum. Her türden, her markadan, çeşit çeşit arabalar geziyordu yollarda. İlk defa otomobil fuarına gitmiş gibiydim. Sonra o sevgi ilerlemeye başladı. Çok ilginç geliyordu; atlar, at arabaları derken o günkü arabalara geçiş. Hızlı araba kendisini yolda belli eder. Güzel araba hemen göze çarpar. O zaman da öyleydi. Hemen göze çarpıyorlardı. At, avrat, silah üçlemesindeki atlar bunlardı işte. Yeni devrin metal atları. O zamanların metal atları daha karakterliydi hatta, daha çok heyecan yaratırdı. Bir film izlerken bile, arabanın cam çıtasından markasını anlardın. Meraklıysan tabii. Eski arabalar öyle karakterliydi. Bugün dikiz aynasına bakıyorum, arkadan gelen arabayı anlamak için çırpınmak gerekiyor. Hepsi aynı görünüyor, platform stratejisi, verimlilik, maliyet, falan filan…

Neyse, sonra yavaş yavaş araba merakı, tüm sınırların zorlandığı yarış merakını da içine almaya başladı. İnanılmaz kazalar oluyordu ve tabii inanılmaz görüntüler ortaya çıkıyordu. Kaza o zamanlar keyif veren bir olaydı. Arabalar parçalanıyor, heyecan dorukta filan… Tabii daha ölüm mevhumu yok, ne kadar önemli bir şey olduğunu filan bilmiyorum.

Biraz o günün gözüyle anlatayım. Şimdiki zamanda, ama 9 yaşındaki halimle yazayım. Ara ara yarışları seyrediyorum. Bir yaralı adam… Kırmızı beyaz bir arabada. Biraz da gurbetten herhalde, al bayrak renklerinde bir araba. Güzel de duruyor.


Kırmızı-beyaz ve Niki Lauda.

İzliyorum, seviyorum takımı, sene 1984. Bu güzel arabanın içinde oturan adam neden yaralı? Babam ilgimin farkına varıyor uzaktan. Bir gün önüme bir otomobil dergisi bırakıyor, yaralı adamın hayat hikayesi var içinde. Okuyorum.

Empati filan yapamıyorum tabii, dedim ya daha küçüğüm. Ama başka bir şey etkiliyor beni. Biraz içimizde var herhalde mağdura sempati duymak. Milletçe böyleyiz galiba… Adam mağdur, yarışırken yüzü yanmış. Annem, “Ay yazık adama ya.” diyor, üzülüyor tabii. İçimden katılmıyorum anneme, “Ne yazığı ya, baksana adam neler yapıyor.” diyorum. Yaralı adam bir mücadelenin içinde.

Yüzü yaralı ama ruhu dimdik. Hiç yan yollara sapmadan; sadece gaza basarak ve bildiğini söyleyerek yürüyor o yolda. Hep bildiğini “dan” diye söyledi, hep dimdik konuştu. O mağdur adam, çalışarak ve yarışarak 1984 senesini şampiyon bitiriyor.

“Lauda” diye küçücük bir yerde yaşayan ben, Niki “Lauda” sayesinde, o an spora vuruluyorum. İşte bu… Mağdur bir adam, her şeye rağmen çıkıyor, mücadele ediyor ve kazanıyor. O dönemde sıkça işlenen Rocky Balboa filmleri gibi.

Ama filmden daha gerçek, daha güzel….



Belki zaten er ya da geç sevecektim bu sporu ama ateşi yakan ilk kıvılcım ondan geldi. O nedenle, benim için yeri ayrıdır.

Rahat uyu, güzel insan. Elbette hataların vardı, arızaların vardı, yaşadıkların kolay değildi. Ama senin, seninle beraber yarışan pilotların ve hatta senden önceki pilotların arızaları olmasaydı, ölmeye gazlarlar mıydı? Seni aslında Yeşil Cehennem Nürburgring’deki o kaza aramızdan aldı. O günden bu yana vücudunda taşıdığın yaralar, tıbbın tüm imkanlarına rağmen iyileşemedi.

Son söz: İşte geçmişte böyleydi pilotlar. Daha cesur, daha çok risk almayı seven. Ölümden korkmadan, her zaman ölüme meydan okuyarak yarışan… Ne yaparsam yapayım; yeni pilotları, eskiden seyrettiklerim ile aynı kategoride değerlendiremiyorum. Üzgünüm…

Fırat Keskin