Korhan Savran

Sene 2004.. Temel atma töreni yapılalı 7 ay olmuş.Aylardan nisan hava tıpkı bu yıl olduğu gibi yağışlı yatağımdayım. Bir türlü uyku yok zaten bilen bilir erken yatmayı sevmem. Saate göz gezdiriyorum. Sabahın üçü. Sonra bir anda içimde bir heyecan fırtınası dizginlenemeyen bir duygu patlaması oluşuyor. Panelvana atlayıp çalıştırıyor burnunu Ballıca köyüne çeviriyorum. O günlerde sokakta insanlara Ballıca köyünü sorsan hiç kimseye buranın Istanbul'un bir köyü olduğuna ikna etme şansın yok.Ne gps var ne harita.Referans noktası günde üç beş uçağın kalktığı Sabiha Gökçen havalimanı. Pendik sapağından girip Akfırata çıkıyorum. Ne bir ışık ne bir ses. Şimdiki gibi otoban yok.Akfırattan Orhanlı üzerinden 20km Ballıca'ya gideceksin. Orman yolu kapkaranlık değil bildiğin uzay boşluğu gecenin o karanlığında her hangi bir yere uçmamak için çabalarken bir yandan tabelayı kaçırmamaya uğraşıyorum.Çünkü yolu kaybedersem bulma şansım yok. Yol öylesine bozuk ki hafriyat kamyonları yolu adeta yok etmiş durumda. Köyün girişinde ilk macera jandarma. Sabahın dördünde hangi deli burada gezintiye çıkabilir ? Aracımı durduran astsubay üstçavuş ehliyet ruhsat sorduktan sonra burada ne işim olduğunu öğrenmek istiyor. Bende gecenin ilk yalanı ile onu başbaşa bırakıyorum. Evren inşaatın mühendisi olduğumu söyleyip iki teknik zırvalama ile beraber köye çıkmak için izin alıyorum. Yol inanılmaz dar hafriyat kamyonları bu saatte burada böyle bir manyağın olmasına imkan vermeyip birinin altında kalsam adam farkına bile varmaz. Yanlışlıkla lastik patlatsan kapıyı açmaya cesaret edemezsin. Ballıca köyü tabelası 30cm uzunluğunda yarı eğilmiş bir şekilde pist inşatına giden noktayı gösteriyor. Evren Inşaat'ın şantiyesine geldiğimde manzara inanılmaz. Pistin tamamını görme şansım yok. Şantiye şimdiki okan üniversitesinin bulunduğu yerde. Görevli arızalı bir tip olduğumu anlayınca aracımı park edip içeri giriyorum. Adam sivaslı bir güvenlik görevlisi taze çay var içer misin diye soruyor ama hala kuşkulu.. Meğer Jandarma'da ki komutan plaka mı buraya bildirmiş. Haberleri var. E mühendis bey diyip çayı uzatınca lafı dolandırmadan gerçeği anlatıyorum. Hikaye şu ki sabahın altısına kadar pistin ikinci seköründen hafriyat kaldıran kamyonları büyük bir zevkle izledim. 12 yıldır F1 izliyordum ve bu anı hep hayal etmiştim. Bazen bir tutkunun insana neler yaptırabileceğinin canlı örneği olmuştum. Daha sonra oraya onlarca defa gittim sivaslı güvenlik görevlisi ile dost oldum. Canım sıkıldığında gece hiç üsenmeden gidip inşaatı izlerdim. Hatta komutanla daha sonra arkadaş olup beraber padok alanına gidip inşaatına yardım etmişliğim bile vardır. Ben tutukumun peşinden koşmadım aynı zamanda onu yaşadım. Burada gün gelecek kimlerin yürüyeceğini düşledim. Daha ufacık bir çocukken duvarıma astığım posterde ki kahramanım aslında bir tesadüf değilmiş onu 2004 nisanında dondurucu soğuk gecede o zaman anladım.

Bunları neden mi anlattım ?

Ülkemizin en büyük sorunu değerlerimize tutkularımıza sahip çıkmamak bizim.. Tutkumuz sevgimiz sadece anlık. Hiç bir zaman canlı tutamıyoruz içimizde. Olimpiyat stadı yapıyoruz bir köşeye atıyoruz pist yapıyoruz terkediyoruz.
7 Gp yaptık başarıyla..11 yıldır kesintisiz F1 yarışları yayını vardı ülkemizde..Artık yok .. 1.5m$ için.. Evet evet ayak topunda bir takıma tek maçta dağıtılan galibiyet primi kadar değeri yok.. Türkiye keşke 8 rakamının hala bu ülkeye milyonlarca lira gelir getirdiğinin farkına varabilse.. Sadece cansız bir rakam yaptı bunu ama ne garip düşünebilen bir insan beyni yavaş yavaş yok ediyor..

Saygılarımla
Korhan Savran