Ferrarinin 1981 sezonu için ürettiği 126C İtalyan takımın ilk turbo beslemeli araç denemesidir. Takım bu aracı farklı şasilerle 1981-1984 sezonları arasında kullandı.

126C, 1975'ten beri kullanılan 312T serisinin yerini almak için yapılmıştı. Şasi önceki araçlarla neredeyse aynıydı ancak daha küçük ve dar olan V6 turbo motor zemin etkisi aerodinamiğine daha uygundu. Önceki V12 boxer motoru zemin etkisi konusunda yeterli değildi.



Yeni motor geliştirilirken öncelikle supercharger ile denemeler yapıldı ancak aracın paketlenmesindeki sorunlardan dolayı nihayetinde ikiz turboşarjla donatıldı. Bu motorla araç sıralama turlarında 600 HP yarış esnasında ise 550 HP güce ulaşabiliyordu.



Araç ilk kez 1980 İtalya GP'sinde test edildi testler esnasında öncek araç olan 312T5'ten hızlı olduğu anlaşıldı. Villeneuve aracı kullanmayı tercih etti ancak turbo motorun ilk zamanlardaki güvensizliği sebebiyle ilk sezonunda sadece 2 yarış kazandı araç.



O sezon Monako ve İspanya'da kazanan 126CK 34 puanla 5. sırada o sezonu tamamladı. Araç çok hızlıydı Hockenheim ve Monza gibi pistlerde farkını belli ediyordu ancak sürüşü zordu. Villeneuve onun için "Büyük kırmızı bir Cadillac" benzetmesini kullanmıştı.



Aracın yol tutuş sorunlarının temel sebebi Pironi'ye göre şasi değil aracın kötü aerodinamik yapısıydı. O dönemin mühendisleriden Postlethwaite daha sonra 126CK'nın Williams ve Brabham'a göre o yıl %75 daha az downforce ürettiğini söylemişti.



Aracın zayıf zemin etkisi virajlarda aracın kaymasına yol açtığından kullanımı son derece zordu. Bu problem sürücülerin Williams ve Brabham araçlarından daha fazla G kuvvetine maruz kalmasına ve lastikleri fazla miktarda aşındırmasına yol açıyordu.



1982 yılında İngiliz mühendis Harvey Posylethwaite'nin gelişiyle araç tamamen elden geçirildi. Turbo motor geliştirildi ve motorda dayanıklılık arttırıldı. Ferrari tarihinin ilk tam monokok şasisi geliştirildi. Araç daha küçük daha hafif ve aerodinami olarak gelişmişti



Ancak turbo şarjlı motor bir önceki yıla daha ağırlaşmış bu yüzdende virajlarda araç rakiplerinden daha yavaş hale gelmişti. Villeneuve ve Pironi yeni otomobille testlerde rekor süreler elde etti. O yıl Ferrari pilotları Pironi ve Villeneuve hayatlarını kaybetse de 126C2 o yıl takımlar şampiyonluğunu kazandı. 126 C2 sezon boyunca geliştirildi sıralama turlarında 650 HP yarış esnasında ise 600 HP seviyelerine çıkabiliyordu. Zemin etkisi için temiz havanın daha iyi akışı sağlamak amacıyla o yıl enine vites kutusu yerine uzunlamasına vites kutusu geliştirildi. 1983 sezonunda ise Villeneuve ve Pironinin ölümlerinden dolayı zemin etkisi yasaklanmıştı. Bu yüzden aracın 126C2"B" versiyonu geliştirildi. Postlethwaite zemin etkisinin yasaklanmasından sonra kaybedilen gücün %50'sini geri kazandırabilen büyük boyutlu arka kanatlar tasarlarken motor gücü de arttırıldı. 1983 sezonunda 126C2B motoru sıralamalarda 800 HP yarış esnasında ise 650 HP güce kadar ulaşabilmişti. O sezon için en güçlü araçlardan birisiydi 126C2B. Ancak aynı yıl Silverstone'da Ferrari sürücüsü Patrick Tambay ile 126C3 versiyonunu tanıtıldı. O yıl 126C2B ve 126C3 versiyonları Rene Arnoux ve Patrick Tambay ile 4 yarış kazandı. Sürücüler şampiyonluğu gelmese de art arda ikinci kez takımlar şampiyonluğu kazanıldı.



1984 sezonu bu aracın kullanıldığı son sezondu. O sezon Ferrari aracı elden geçirip 126C4 versiyonunu tanıttı. Ancak o yıl McLaren'in geliştirdiği MP4/2 aracı daha güçlü bir araçtı. O sezon MP4/2 Lauda ve Prostla sezonu domine etti ve 126C4 sadece 1 yarış kazanabildi.



126C4'ün tek kazandığı zaer Michele Alboreto tarafından Villeneuve'nin hayatını kaybettiği Zolder'de geldi. 126C serisi araçlar 62 yarışa çıktı. 10 galibiyet ve 10 pole pozisyonu ile 260.5 puan toplayan 126C Ferrariye 2 takımlar şampiyonluğu kazandırdı.



:::