F1 tarihinin en rekabetli sezonlarını hatırlayalım

2017 Formula 1 sezonu Sebastian Vettel başta olmak üzere pek çoğumuz için hayal kırıklığıydı. Lewis Hamilton taraftarları bile, son yarışa gidecek bir şampiyonluk mücadelesine kendilerini hazırlarken üç yarışlık bir felaket zinciri Ferrari'yi vurunca işler çok daha erken bitiverdi. Singapur'a kadar klasik bir sezonun tüm özelliklerini gösteren 2017, hevesleri kursaklarda bırakmıştı. Şimdi çok dillendirmeyin tabii siz ama, 2018 de aynı tadı vererek başladı. Bu sefer totem yapalım, tarihin yakın finişli sezonlarından arka planda kalanlara bakalım. 2007, 2008, 2010 ve 2012 zaten birbirinden müthiş sezon finalleriydi, 1976 sezonu Hollywood'a kadar gitti. Schumacher bir ara biz seyirciler için sezon finalleri keyifli hale gelsin diye rakiplerine çarpıyordu, 1994 ve 1997 de oradan meşhur zaten. İlk anda akla gelmeyip, hatırlanınca hakkı verilen sezonlarla karşınızdayız.

1999


Mika Häkkinen

Kusursuz start görmek isteyenlerin ilk durağı şüphesiz 1999 Japonya Grand Prix'sine gidip, Mika Hakkinen'in araç üstü görüntülerini izlemek olmalı. Fin pilot ikinci ve son şampiyonluğunu kazanırken rakibi Michael Schumacher değildi. Sezon ortası Silverstone'da bacağını kıran Schumi şampiyonluk hayallerine veda ederken takım arkadaşı Eddie Irvine bir şekilde son yarışa kadar iddiasını sürdürdü. Sıralama turlarında kaza yapıp beşinci başlayan Irvine yarış boyunca sürekli birilerinin arkasında takıldı, matrak Fin Mika Hakkinen de yarışı kazanıp iki puan farkla şampiyonluğa uzandı. 1999 finalinin heyecanı daha çok Schumacher'in Hakkinen üzerinde baskı kurmasındandı, e tabii biraz da Irvine gibi bir pilotun bile şampiyonluk mücadelesi verebiliyor olması F1 fanlarını şaşırtıp heyecanlandırmıştı.

2003


Michael Schumacher

Bir dönem sezon finallerinin vazgeçilmez sahnesi Suzuka, 2003'te de sezonun son yarışına ev sahipliği yaptı. Aslında son yarışa çıkarken Michael Schumacher çok rahattı, öyle kimselere çarpmasına gerek yoktu. Kazananın 10 puan aldığı sistemde genç yetenek, Mika Jr. olarak McLaren'a terfi eden Kimi Raikkonen 9 puan gerideydi. Yani Schumacher bir puan aldığı takdirde şampiyon oluyordu, bunun için de 2003 sezonu başında getirilen yeni puanlamayla sekizinci olması yetiyordu. Takuma Sato'nun ilk F1 yarışında son şikanda Schumacher'in ön kanadını kırması, ayrıca kendi öz kardeşinin yine aynı yerde neredeyse yarışını bitirmesi sonucu diken üstünde bir yarış geçiren Ferrari pilotu bir şekilde sekizinci oldu. Görev adamı Barrichello da yarışı Raikkonen'in önünde kazanınca Schumi tarihin en çok şampiyon olan pilotu unvanını Fangio'dan bu garip sezon finaliyle aldı.

1981


Nelson Piquet

Seksenler çok acayipti tabii, ama dramatik sezon finalleriyle dolu bu onyılda hiçbiri 1981 ABD GP'si kadar garip olmadı. Kanada'dan sonra Watkins Glen'de bitmesi planlanan sezon, pistin batmasıyla Las Vegas'a taşındı. Taşındı taşınmasına ama, Vegas sokaklarında bir yarış bekleyenler kendilerini biraz kandırılmış buldu. Yaratıcılıktan uzak, aynı virajların tekrar ettiği bir pist tasarımı düşünün. Bunu bir de meşhur casino ve otel Caesar's Palace'ın otoparkına koyun, işte size dönemin Formula 1'inin ne kadar basiretsiz yönetimlerle sınandığının resmi. Beş şampiyonluk adayının da Vegas sıcağı altında, saat yönünün tersine dönen bu garip pist altında zorlanacağı belliydi. Reutemann polden başladığı yarışı sekizinci bitirince puansız kaldı, belki de 2003'teki puan sistemine ihtiyacı vardı. Nelson Piquet ise bitik bir şekilde beşinci sırada finiş görerek ilk şampiyonluğunu aldı.

1984


Alain Prost

Gayrıresmi olarak Formula 1 George Orwell Sezonu olarak adlandırdığımız bu güzide yıl içerisinde en çok iz bırakan yarış hepinizin tahmin ettiği ve bildiği üzere Monaco Grand Prix'siydi. Yoğun yağmur altında çılgınlar gibi süren genç bir Ayrton Senna, Jaws melodisi eşliğinde lider Alain Prost'a yetişiyordu. Prost yarışın durdurulması için kenara işaret verdiğinde yarışın %75'i tamamlanmamıştı, hatta yarısına bile gelinmemişti. Bu nedenle yarım puanlar dağıtıldı. Sezonun altıncı yarışından on yarış sonra, Portekiz'deki sezon finalinde o yarım kalan yarışın ne denli büyük bir kelebek etkisine neden olduğunu gördük. 1981, 1982 ve 1983'te son yarışa şampiyonluk potasında gelen Alain Prost yarışı kazanmasına rağmen takım arkadaşı Niki Lauda'ya ikincilik yetiyordu. Yalnızca yarım puanla, Prost'tan iki yarış daha az kazanarak fakat daha istikrarlı biçimde puanları toplayan Lauda, Fransız pilotun gözlerini de açtı. Kariyerinin bundan sonraki bölümünde maksimum puanı almaya odaklı yarışacak olan Prost, bu sayede Profesör lakabını alacaktı.

1986


Nigel Mansell, 1992

Motorsporlarının kadrolu bahtsızları vardır. 1980'ler in ortasından 90'ların başına kadar bu isim F1'de Nigel Mansell'dı. Hem biraz safça, biraz da dönemin fırlama pilotları arasında fazla efendi kaldığı için sıklıkla alay edilen bu hızlı İngiliz, en büyük hayal kırıklıklarından birini 1986 Avustralya Grand Prix'sinde yaşadı. Aslında yarış onun için müthiş başlamıştı. Polden kalktığı mücadelede geriye düşse de şampiyonadaki iki rakibinden Piquet spin atıp, Prost lastik patlatınca işler onun için iyi görünmeye başlamıştı. Lider Rosberg lastik problemi yaşayınca ilk üç sırada bir anda şampiyonluk adayları yer aldı. Bir tur sonraysa neredeyse saatte 300 kilometre hızla düzlükte süzülürken Nigel Mansell'ın lastiği patlayıverdi. Riske gitmek istemeyen Williams, Piquet'yi pite alırken Prost da yakıtın finişe kadar yeteceğini umuyordu. Yeni lastiklerle hızlı turlar atan Piquet, Prost'a yetişemedi. Prost da ucu ucuna finişe gelerek kariyerinin ikinci şampiyonluğunu elde etti. Mansell'ın muradına ermesi için 1992'yi beklemesi gerekiyordu, bu süre zarfında başına pek çok acayip bahtsızlık gelecekti.