Yıllar boyunca Formula 1’in ikonu olan yeri göğü titreten o sesi yitirdiğimizden beri kaç yıl geçti farkında mısınız?

Merhaba değerli okuyucularımız. Neredeyse tam üç ayın ardından tekrardan bir özel haber yazmanın mutluluğu içerisinde hepinizi selamlıyorum.

Sitemizin kurulumu, ilk haberlerimiz, editör alımları,sosyal medya platformlarındaki müthiş başarımız ve kurumsallaşma çabalarımız arasında göz açıp geçinceye kadar geçen müthiş yoğun iki ayın ardından en çok sevdiğim işi yani köşe yazıları ve özel haberler ile birbirinden kıymetli siz değerli okuyucularımıza hitap etme imkanına boş vakit bulabildiğim uzun bir gecede sonunda eriştim.

Ancak yazacağımı hiçte tahmin etmediğim bir haber konusu ile karşınızdayım dersem yalan söylemiş olmam şayet bir süredir aklımda olan ve kendi kendime “Mutlaka şunu yazmalıyım” dediğim konular yerine koca bir yazıyı sadece “Motor sesine” ayırmış olmamı bende şaşkınlıkla karşıladım.

Fakat sabahın ilk ışıklarına kadar süren çalışma saatlerimde (an itibari ile 04:15) bir anda gelen bu ilhamın önüne geçemedim ve “varsın olsun ilk yazımda V10’lar aşkına olsun” diyerekten tüm gün bakmaktan bir çare düştüğüm ekranımın başına oturdum.

Sözü daha da uzatmadan yazıma başlıyor ve bu yazıyı yazarken duyduğum keyfi sizlere de okurken yaşatmak dileğiyle bu satırlara göz gezdiren tüm okuyucularımızı tekrardan selamlıyorum.



2014 YILINI BEKLERKEN

2013 yılı civarı sezon sonlarıydı çok net hatırlıyorum sürekli izlemekte olduğum Sky Sports yayınlarında öve öve V6 turbo motorlar ve güç ünitelerinin diğer parçaları anlatılıyor. Sporun teknolojik anlamda ne kadar ileriye gideceğine dair yorumlar yapılıyordu.

Yıllarını Formula 1 izleyerek geçirmiş biri olarak bende bu yayınları ilgi ile takip ediyor ve sanki birkaç gün sonra bir F1 takımına katılmak için adaylık sınavına girecekmişim edası ile bulabildiğim tüm kaynaklardan yeni motorlar hakkında bilgi toplamaya çalışıyordum.

Ancak gerek röportajlarda konuşan uzmanlar gerek Turbo dönemini hatırlayan büyüklerimiz gerekse yaptığım araştırmaların sonucunda “Sürekli inşallah olmaz” dediğim bir sonuç ortaya çıkıyordu.



Kesin bir şekilde yıllar boyu kulağımızın duymaya alıştığı ve Formula 1 sporunun adeta ikonik bir temsilcisi haline gelip 50 küsür yaşlarındaki validemin bile onlarca kilometre uzaktan duysa “Ahh bir F1 aracı galiba” diyebileceği o ses tarihin tozlu sayfalarına karışmak üzereydi.

Üstelik internet ortamında takip ettiğim ve bünyesinde Formula 1 konusunda en az bir takım çalışanı kadar bilgi sahibi olan bir internet sitesinin kullanıcıları da aylar öncesinden yaklaşan felaketi yaptıkları paylaşımlar ile diğer F1 severlere duyurmaya çalışıyordu.

Ben ise sadece izliyor araştırıyor ve gördüklerimin doğru olmamasını umuyordum.

Ancak maalesef umduğumu değil, bulduğumu aldım.

Aldığımı ise bunca yıl geçmesine rağmen hala koyacak yer bulamadım…

ŞANSLI İZLEYİCİLER VE BİZİM GİBİ BAHTSIZLAR

Aslına bakılırsa V10 motorların o muhteşem sesinden sonra çim biçme makinesi sesini andıran gürültüleri ile V6 motorların kullanılmaya başlamasını o dönemlerde sporun intiharı olarak nitelendirmiştim.

Öylesine kızmıştım ki duyduğum o bozuk blendır sesi çıkartan şekli şemali karınca yiyenden hallice üreme organına benzeyen burunlu araçları gördüğümde, koca bir sene boyunca TEK BİR Formula 1 yarışı bile izlemedim.

Ancak yanılmışım çünkü yaşanan katliama rağmen spor ayakta kalmayı başardı. Bu durumdaki en büyük etken ise Formula 1’in bir günde çökemeyecek kadar büyük bir organizasyon olması, yetkilierin gerekli önlemi alıp toplu çöküşü bir nebze olsun engellemesi ve taraftar kitlesinin büyük bir kısmının araçları hiçbir zaman pistte izlememiş olmasıydı.



Öyle ki bu değişiklik onlar için rahatsız edici bir detay olarak kalmış ve birkaç yarıştan sonra yeni sese kulaklarının alışması ile durum sıradan bir hal almıştı.

Ancak birde benim gibi o muhteşem araçları 2014 yılında katliama uğramadan önce kendi gözleri ile görebilen ve daha da önemlisi duyabilen F1 severler için süreç çok daha zor olacaktı.

NASIL BİR ŞEY Kİ BU SES ?

Kim bilir belki de buraya kadar okuyan bazı okuyucularımız içlerinden şu cümleyi geçiriyordur:

“Yahu tamam bizde severdik ama biraz abartmıyor musun? ”

Maalesef abartmıyorum üstelik o sesi gerçek hayatta işitebilen herkesin duyacağı bir özlemi duyuyor ve hala kulaklarımın işkence çektiği o yılı anımsıyorum. Yıllar sonra neredesin ey güzel ses diye ardından yazı yazacağım ve zamanında bana türlü türlü işkenceler etmiş o V10 gürültüsünü duyduğum ilk günden yani 2005 Türkiye GP’sinden bahsediyorum.

Öyle ki tamda ana tribünlerde, takım garajlarının karşısı start çizgisinin hemen önünde bulunan koltuklardaki yerime oturduğumda tam karşımdaki garajda duran Minardi aracının ilk çalışma anını şu an bile en ince detayı ile anımsayabiliyorum.

Araç çalıştığı anda piste girmeden önce babam tarafından kullanmak gerekiyormuş telkini ile elime verilen ve çocuk aklımla “Bu ne ya yok artık kim takar bunu” dediğim o tıkaçları kulaklarıma geçirmek için gösterdiğim çabayı da, takmaya uğraşırken geçen 5-10 saniyelik süreçte F1 aracının motor sesine maruz kalan gariban kulaklarımın çektiği acıyı da çok iyi hatırlıyorum.



Tarif edilemez bir gürültüydü. Eşi benzeri yoktu tek bir araç vardı önümde oda yarış bitirmeyi dahi beceremeyen ama nedense çok sevdiğim Minardi takımının siyah aracıydı ve öylesine yüksek bir ses çıkartıyordu ki abartısız oturduğum koltuk titriyordu.

Üstelik öyle yakında padok alanı tribünlerinde falanda değildim ana tribünlerdeydim ve birazda yukardaydım ancak o mesafeden bile Minardi’nin içinde kükreyen o canavarın öfkesini hissedebiliyordum.

Derken ben Minardi şokunu dahi atlatamadan sözleşmişçesine teker teker araçlar garajların içinde motorlarını çalıştırmaya başladılar ve garajlarından çıkıp bir bir pistte ilerlemeye başladılar.

Benim durum ise artık içler acısı bir haldeydi bırakın kulak tıkaçlarını takmayı bide üstüne elimle bastırıyor ve sesten korunmaya çalışıyordum. Piste ilk geldiğimde kulağında devasa kulaklıklar ile ortalıkta gezen Turistlere ise imreniyor ve “ Adamlar işini biliyormuş sağır olduk burada” diye içimden söyleniyordum.

Üstelik ben yine şanslı bir kesimin içindeydim çünkü tamda bu iş için özel olarak üretilmiş kulak tıkaçlarına sahiptim ve tribünlerdeki turistler ve tek tük Türk izleyiciler dışında büyük çoğunluğun bu tarz bir korunma imkanı yoktu.

Mübalağa ettiğimi düşünebilirsiniz ancak o esnada bir tribün dolusu Türk toplu işkenceye maruz kalıyor ve hali hazırda tam karşımızdan gelen o sağır edici sesin ilk darbesi yetmiyormuş gibi gürültü birde tepemizdeki tribün çatısından sekip beyin hücrelerimizi öldürüyordu.

Sesten saklanarak kurtulabileceğini zanneden insanların da aramızda olduğu hem talihli hem de talihsiz Türkler olarak kısa bir süre işkence çektikten sonra araçların göz hizamızdan kaybolması ile topluca rahat bir nefes aldık.



Elbette araçların seslerini hala duyuyorduk yeri göğü inlete inlete pistte geziyorlardı fakat ses çok daha azalmış ve televizyonlardan duymaya alıştığımız o tiz ve keskin halini almıştı.

Saklandığı yerden çıkanlar etraftaki insanların çaresiz hareketlerine gülen Turistler ve “Ne oldu öyle ya” bakışları arasında kendimize gelip küfür ve hayranlık dolu sözler eşliğinde en kötü anın geçtiğini düşündük.

Ancak asıl fırtınanın birazdan kopacağını ve birkaç dakika içinde az önce yaşadığımızın bin beterini yaşayacağımızdan neredeyse kimsenin haberi yoktu.

BİRİNCİ BÖLÜMÜN SONU…

Motor Sporları medyasından beni takip eden okuyucularımızın bildiği gibi özel haberlerimi fazla uzun yazmayı tercih etmiyorum. Bu sebeple şimdilik bu yazıyı burada sonlandırmaya ve hem eğlenceli hem de nostaljik tarzda yazılmış bu haberime en yakın zamanda devam etmek sözü ile şimdilik hoşçakalın diyorum.

Buğra Sezer